از تجربه‌ی مدیریتی من خیلی نمی‌گذرد. اما در همین حد، به نظرم آمد که از مهم‌ترین نیروهای یک سازمان، نیروهای خدماتی هستند. کسانی که همواره نوع تعامل با آن‌ها، می‌توانند تعیین‌‌کننده‌ی خیلی از مسائل درون‌سازمانی باشد. بنابراین گفتم چند پاراگراف در مورد این نیروها، خلق و خوی‌شان، تعامل متداول و تعامل مؤثر با آن‌ها بنویسم.

خدایا!

به‌خاطر وجود آدم‌هایی که رفتارشون خوب نیست و با دیدن و سر و کله زدن با اونها، قدر آدم‌های خوش‌رفتار رو می‌فهمیم و از خوب بودن‌شون هم حال‌مون خوب می‌شه و هم از خودشون تشکر می‌کنیم، به‌‌خاطر خوش‌اخلاقی که حال آدم‌ها رو خوب می‌کنه، به‌خاطر  وجود حس مهربانی که باعث می‌شه آدم‌ها کمتر اذیت بشن؛

سپاس‌گزارم.

مدتی بود که دوست داشتم موشکافانه و میدانی راجع به این مسئله‌ی متداول و معمول سازمان‌ها بنویسم: این‌که چرا مدیران داد می‌زنند و از این طریق می‌خواهند کارها را به پیش برند. چیزهایی به نظرم می‌آید که در زیر می‌نویسم. شاید بعدتر آن‌ها را نیز اضافه و کم کنم. اما به نظرم تا الان این‌ها ثابت شده هستند. دلایلی که می‌تواند باعث شود یک مدیر داد بزند:

+ مدیر خوب مدیریه که پرسنل‌ش پشت سرش بگن:«ما از این خوشمون نمیاد. ولی آدم خوبیه».