کی از آخرش راضیه؟
دوست دارم روی این چند کلمه خوب تمرکز کنیم و بخونیم:
”با دلی آرام، و قلبی مطمئن، و ضمیری امیدوار به فضل ِخدا؛ از خدمت خواهران و برادران مرخص و به سوی جایگاه ابدی سفر میکنم.“
– بخشی از وصیتنامهی حضرت امام خمینی(ره)
واقعا میتونیم طوری زندگی کنیم و کار کنیم و بگذرونیم و تخصص پیدا کنیم و پول در بیاریم و معاشمون رو بچرخونیم که تهش بتونیم این کلمات رو در مورد خودمون بگیم؟ قلب مطمئن؟ دل آرام؟ کدوم یک از اطرافیانی که دیدیم رفتند، با این حالتها بوده؟ کی باور میکنه کسی روی زمین زندگی کنه و برای رفتن اینطور باشه؟ اون هم از نسلی از همین نزدیکیهای ما.